យាយ

©អត្ថបទ & រូបភាពដោយ ហេង ដារី ​

©រាល់ការចម្លងដោយគ្មានការរអនុញ្ញាតិពីនគរអាន នឹងត្រូវមានទោសតាមច្បាប់

យាយខ្ញុំ

យាយ! យាយដែលខ្ញុំតែងស្រលាញ់ គិត ខឹង និងរករឿង ឥឡូវវគាត់បានចាកចេញទៅហើយ។ គាត់ទៅរហូត រហូតលែងឱ្យខ្ញុំនៅឈ្លោះតវ៉ា និងនៅស្រលាញ់គាត់ទៀតហើយ។

នាព្រឹកមួយនៃថ្ងៃទី០៤ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១៤ ម៉ោងប្រហែលជិត៦ព្រឹក ក្រោយពេលទទួលទូរស័ព្ទរបស់មីងខ្ញុំហើយ ម៉ែខ្ញុំអួលដើមក។ បន្ទាប់មក ទឹកភ្នែកគាត់ប្រជែងធ្លាក់មកដូចគ្រាប់ភ្លៀងនាដើមរដូវវស្សា។ ខ្ញុំដឹង​ថាមានអ្វីកើតឡើងហើយ។ ​ខ្ញុំប្រញាប់រៀបចំខ្លួនដើរទៅមន្ទីរពេទ្យបង្អែក​​សម្តេច​ឳ ដែលនៅមិនឆ្ងាយប៉ុន្មានពីផ្ទះរបស់ខ្ញុំ។ ម៉ែមិន​អាចទៅជាមួយខ្ញុំបានទេ ដោយសារតែកូនប្រុសទាំងពីររបស់ខ្ញុំនៅតូចៗ និងកំពុងលង់លក់ក្នុងដំណេកនៅឡើយ។ ម្យ៉ាងទៀត ម៉ែទើបតែត្រលប់មកពីមើលយាយមុននេះបន្តិចទេ។ ប្រហែល១០នាទីក្រោយ ខ្ញុំបានមកដល់ជាន់ទីពីរ នៃមន្ទីរពេទ្យបង្អែក។ មីងខ្ញុំកំពុងជូតសម្អាត និង​ផ្លាស់សារ៉ុងថ្មីឱ្យយាយ។

– គាត់ទៅហើយ! (ពូខ្ញុំប្រាប់ដោយមុខស្ងួត ពេលឃើញមុខខ្ញុំភ្លាម។)

ខ្ញុំមិននិយាយអ្វីទាំងអស់ ហើយទៅជួយរៀបចំស្លៀកសារ៉ុងឱ្យយាយជាមួយនឹងមីង។ មីងយំរៀបរាប់ជាច្រើន តែខ្ញុំហាក់មិនចាំសម្ដីគាត់ប៉ុន្មានទេ។ ដៃខ្ញុំធ្វើ​ តែភ្នែកខ្ញុំប្រឹងសម្លឹងមុខយាយមិនប៉ប្រិច។ ភ្នែកយាយបិទជិតឈឹង ខ្លួនប្រាណយាយរង្គើរដោយសារតែមីងនិងខ្ញុំចាប់ទាញគាត់បង្ហើបចុះឡើងៗ ដើម្បីទាញសារ៉ុងគាត់ឡើងឱ្យដល់ចង្កេះ។ ខ្ញុំហូតក្រដាសសើមពីប្រអប់​មកជូតដៃយាយ​ថ្នមៗ។ ខ្ញុំច្របាច់ដៃយាយតិចៗ ដៃយាយនៅមានកម្តៅនៅឡើយ។

– យាយ! យាយ!

ខ្ញុំឱនហៅគាត់តិចៗ។ ភ្នែកគាត់មិនប្រឹង​បើក ដៃគាត់មិនប្រឹងលើកស្រវ៉ានេះស្រវ៉ានោះ ជើងគាត់មិនទធាក់ ដូចកាលពីរសៀលម្សិលមិញទៀតទេ។ គាត់នៅស្ងៀម ទឹកមុខគាត់ស្ងប់ស្ងាត់ មើលទៅ​យាយ​ដូចជាកំពុងសម្រាន្តលង់លក់ក្នុងដំណេកដ៏សែនជ្រៅ។

«សម្រាន្តចុះយាយ!» ខ្ញុំគិតម្នាក់ឯង។ ខ្ញុំឱ្យគាត់សម្រាន្ត ព្រោះគាត់អស់កម្លាំងនឹងការឈឺចាប់រយៈពេលជាងមួយអាទិត្យកន្លងមកហើយ។ តែអារម្មណ៍មួយទៀតមកខ្សឹបថា៖ ​«យាយ! ម៉េចក៏លឿនម៉េះ! ហេតុអីក៏លឿនយ៉ាងយ៉ាងនេះ? បើខ្ញុំដឹងថា យាយឆាប់សម្រាន្តដូច្នេះ ខ្ញុំនឹងទៅលេងយាយនៅស្រុកឱ្យបានច្រើនដង មុននឹងយាយសម្រាន្តលក់បាត់ដូច្នេះ»។ 

គ្រូពេទ្យម្នាក់បានឱ្យសំបុត្រមួយសន្លឹកមកពូ គឺជាសំបុត្រមរណភាពរបស់យាយ។ ពួកយើងរៀបចំអីវ៉ាន់ ហើយរង់​ចាំឡានដឹកសពមកដល់។ មួយសន្ទុះក្រោយមក ពូបើកបរមកដល់ គ្រូពេទ្យបានមកជួយម្តងទៀត ដើម្បីមក​រៀប​ចំលើកយាយចេញទៅ។ ដៃយាយលែងទន់ លែងរលាស់ទៀតហើយ ខ្ញុំឃើញគ្រូពេទ្យចាប់ស៊ក​ដៃគាត់ផ្គុំចូលគ្នា​ដាក់លើទ្រូង ទាំងពិបាក។ ហើយពេលគេទាញប្រែខ្លួន​គាត់ដាក់លើប្រង់កា ខ្ញុំឃើញមានទឹកល្អក់ហូរចេញ​ពីច្រមុះរបស់គាត់។

«យាយ! យាយ​ពិតជាលង់ក្នុងដំណេកដ៏សែនជ្រៅហើយ!» ខ្ញុំស្ពាយកាបូបអីវ៉ាន់​មួយ​នៅស្មាស្តាំ ឯ​ដៃទាំងពីរចាប់​កាន់ចុងម្ខាងនៃប្រង់ការដែលដឹកយាយជាមួយពូរបស់ខ្ញុំ ដោយមានពូបើកបរ​អូស​ប្រង់កា​នាំ​ផ្លូវ។ 

– លាហើយ លោកគ្រូ​ពេទ្យ! អរគុណច្រើនលោកគ្រូពេទ្យ! (ពូ និងមីង និយាយតិចៗ​ព្រម​​គ្នា។) 

ឯខ្ញុំនឹក​ក្នុងចិត្ត​បន្ថែម «អរគុណច្រើនមន្ទីរពេទ្យដែលព្យាបាលអ្នកជំងឺធ្ងន់ ដោយឥត​បង់​ប្រាក់!»

ពួកយើងចេញតាមទ្វារក្រោយ ដែល​ខុស​ពីម្សិលមិញ ចូលតាមទ្វារមុខ។ ឡានបើកចេញទៅដោយស្ងប់ស្ងាត់។ នៅមុខមន្ទីរពេទ្យ មិនទាន់មាន​មនុស្ស​អ៊ូរអរនៅឡើយទេ ព្រោះនៅព្រឹកព្រហាមនៅឡើយ។ លាហើយ​មន្ទីរពេទ្យបង្អែកសម្តេចឳ! លាហើយ​ការព្យា​បាល​​ប្រកបដោយសប្បុរស ដោយឥតគិតថ្លៃ និងឈឺឆ្អាលរបស់ក្រុមគ្រូពេទ្យ! 

យាយនិងខ្ញុំបាន​មក​មន្ទីរ​ពេទ្យនេះពីរដងហើយ។ ទីមួយ គឺនាំយាយមកចាប់លេខ ដើម្បីព្យាបាលជំងឺទឹកនោមផ្អែម ប៉ុន្តែគ្មានសំណាង យាយមិនត្រូវបានចាប់លេខបានឡើយ។ ឯលើកទីពីរ គឺពេលថ្ងៃត្រង់ម្សិលមិញនេះឯង។

នៅក្នុងឡាន​ នៃបាំង​ខាងក្រោយ យាយសម្រាកនៅលើប្រង់កាម្នាក់ឯង។ មីង ពូ និងខ្ញុំ អង្គុយនៅ​លើកៅអីដង្ហែគ្នាក្បែរយាយ។ មីងយំ​រៀបរាប់ចប់តែផ្លូវ ខ្ញុំទូរស័ព្ទប្រាប់សាច់ញាតិខ្លះៗឱ្យដឹងពីដំណឹងនេះ។ ពូប្រាប់ឱ្យខ្ញុំហុចក្រដាសឱ្យគាត់។ ខ្ញុំសួរ​៖

– ពូផ្តាសាយមែន?

គាត់គ្រវីក្បាល រួចទ្រហោយំង៉ោងដូចក្មេង។ ពេលនោះ ខ្ញុំផ្អាកទូរស័ព្ទ ព្រោះក្នុងឡានទាំងមូល ឭសូរតែសំឡេងយំ និងរៀបរាប់ពីអនុស្សាវរីយ៍ផ្សេងៗរវាងម្តាយនិងកូន។ ខ្ញុំចង់យំនឹងគេដែរ តែហេតុអី​ទឹកភ្នែកចង្រៃនេះ វាមិនព្រមហូរចេញអ៊ីចឹង ចម្លែកមែនខ្ញុំនេះ។ ភ្នែកខ្ញុំនៅតែរឹង ហើយចេះតែសម្លឹងមុខ​យាយឥតប៉ប្រិចសោះ។ យាយសម្រាន្ត ដោយរក្សាទឹកមុខស្មើធេង ប្រហែលជាខឹងនឹងខ្ញុំដែលមិនយំ ឬក៏ថ្លង់នឹងសម្លេងយំសោករបស់មីងពូ? ខ្ញុំនៅស្ងៀមឈឹង ហើយមិនដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វីបន្តទៀត គឺបានត្រឹមតែសម្លឹង​​មុខ​យាយភ្លឺះៗ និងស្តាប់សម្លេងទួញសោករៀបរាប់របស់ពូមីងខ្ញុំតែប៉ុណ្ណោះ។

ពីមន្ទីរពេទ្យ ទៅផ្ទះពូមីងគឺឆ្ងាយគួរសមដែរ គឺយើងត្រូវឆ្លងកាត់ស្ពានជ្រោយចង្វារដ៏វែង នៅលើដងទន្លេសាប។ បន្ទាប់មក ត្រូវជិះសាឡាងឆ្លងទន្លេមេគង្គមួយទៀត ហើយបើកបរប្រហែលជាង១គីឡូដី​ទៀតទើបដល់ផ្ទះ។ សំឡេងពូមីងយំ និងរៀបរាប់ពីអនុស្សាវរីយ៍ផ្សេងជាមួយយាយមិនដាច់សូរទេ គឺប្រៀបដូចជា​គេកំពុងចាក់ចម្រៀងកំដរ ពេលគេធ្វើដំណើរនៅផ្លូវឆ្ងាយៗដូច្នោះដែរ។​ យំបណ្តើរ មីងប្រាប់យាយបណ្តើរ៖

– ម៉ែ! តស់ទៅផ្ទះយើងវិញ! នេះផ្លូវបត់ទៅផ្ទះរបស់យើង ម៉ែចាំទេ?

យាយមិនឆ្លើយ គិតតែបិទភ្នែកសម្រាន្តដោយស្ងៀមស្ងាត់ ទោះបីទៅដល់ផ្ទះមានបងប្អូន ញាតិមិត្តជិតខាងមកឈរចាំទទួលត្រៀបត្រានៅមុខផ្ទះក៏ដោយ…

យាយដែលខ្ញុំតែងដេកក្រោមក្លៀកគាត់...
យាយដែលតែងឱ្យលុយខ្ញុំទិញទឹកកកឈូសពូត...
យាយដែលខ្ញុំឃ្លាតពីគាត់មករៀននៅភ្នំពេញ...
យាយដែលខ្ញុំឃ្លាតឆ្ងាយពេលខ្ញុំចេញធ្វើការ...
ហើយកាន់តែឃ្លាតពេលខ្ញុំមានប្តី មានកូន...
ហើយឥលូវកាន់តែឃ្លាតគ្មានអីមកថ្លែងឡើយ...
អ្វីៗលឿនហួសពីការគិត និងនឹកស្មាន ទីបំផុតសល់តែស្រមោលនៃការចងចាំប៉ុណ្ណោះ…

សូមអានអត្ថបទ ស្លឹកឈើទុំ

សូមរង់ចាំអានអត្ថបទ «អ្នកទីពីរដែលខ្ញុំដឹកមកស្រុក»